دوشنبۀ هفتۀ پیش از مشهد بر می گشتم. در جاده خلوت سبزوار- شاهرود، با سرعت 130 کیلومتر می راندم. یهو پلیس راهور اشاره کرد که بایستم. رفتم خدمت جناب سروان و سلام کردم. اما او مشغول نوشتن قبض جریمه برای نفر قبلی بود و توجهی به سلام من نکرد.
همین جور که راننده قبلی داشت با پلیس چک و چونه می زد، من هم به این فکر بودم که چه جوری از شرّ 120 هزار تومان جریمه ناقابل معاف بشم؟! در همین ثانیه های کوتاه، چاره را در این دیدم که به جای التماس و چونه زنی و ننه من غریبم بازی، از زبان شیرین گفتمان سازی استفاده کنم.
من: جناب سروان؛ بنظرتون اگر قول مردانه بدم که دیگه سرعت غیر مجاز نرانم بهتره یا اینکه شما جریمه بنویسی و منم خدای نکرده دوباره با سرعت برانم؟!
جناب سروان: جریمه هدف نیست. برای ما بهتره که شما قانون رو رعایت کنید.
من: پس می پذیرید؟!
جناب سروان: می پذیرم!
من: ایول، قربون مرامتون جناب. چقدر شما خوبید. پس از همین الآن میتونید روی قول من حساب کنید جناب سروان.
جناب سروان: قول مردونه میدید؟
من: قول مردونه میدم!
جناب سروان: ببینم چکار می کنی!
من: خاطرتون جمعِ جمع جناب سروان.قولِ من قوله.! حالا اجازه میدین مرخص بشم از خدمتتون؟
جناب سروان: بله بفرمایید برید ولی مراقب باشید.
من: دمت گرم. خداحافظ.
با خوشحالی حرکت کردم و ادامه مسیر را مثل بچۀ آدم با 110 کیلومتر می راندم. حدود 10 کیلومتری که رفتم از آئینه بغل دیدم که ماشین پلیس با یه فاصلۀ معیّنی داره پشت سرم میاد! 
هیچی دیگه، با خودم گفتم رئوف و قولش. باید بخاطر آقا پلیسه و به خاطر قولی که دادم، دقیقاً حواسم به پدال گاز باشه.
+ روایت داریم که خداوند فرشتگانی را بر انسان گمارده است که تمام وقت، گفتار و رفتار و پندار او را در سامانۀ اعمالش ثبت و ضبط می کنند. پس چه بهتر که همیشه مراقب خودمون و تعهداتمون باشیم.
پ.ن: لطفاً در راستای مقابله با کرونا ویروس، به جای استرس های الکی، کمی و بیشتر از کمی بخندیم. بهداشت را رعایت کنیم و با دعا مأنوس باشیم.
درباره این سایت