بعضی ها این روزها دارند القاء می کنند که محمد رضا پهلوی فردی وطن پرست و مدافع تاریخ و تمدن ایران بوده است. اما اگر نیم نگاهی منصفانه به تاریخ ی و فرهنگی دورۀ پهلوی بیندازیم، می فهمیم که چنین ادعایی تا چه اندازه دروغ است. به عنوان مثال جداسازی بحرین از قلمروی ایران به دستور مستقیم انگلیس و توسط شاه ایران اتفاق افتاده است که نهایتِ حقارت و سرسپردگی او را می رساند. اسدا. علم وزیر دربار شاهنشاهی در این زمینه چنین نوشته است:
«شورای امنیت سازمان ملل به اتفاق آراء، میل مردم بحرین را در داشتن استقلال کامل تصویب کرد. نمایندۀ ایران هم فوری آن را پذیرفت. خنده ام گرفته بود از اینکه گویندۀ رادیو ایران طوری با غرور این خبر را می خواند که گویی بحرین را فتح کرده ایم!»
«ولی این خنده به آن معنی نیست که من با این کار مخالفت دارم. شاید ]به[ طرز اجرای آن یا در اصل مطلب که همۀ اقلیت های ایرانی در همۀ شیخ نشین ها به رسمیت شناخته شوند، حرف داشته باشم.» !!!
عَلَم، دلیل واگذاری بحرین را هم برای ثبت در تاریخ ذکر کرده که خلاصه اش این است:
«اگر بحرین را نگه می داشتیم باید با دنیای عرب جدال و کشمکش می کردیم که این کار برای ما هزینۀ سنگینی داشت.ما فقط یک راه برای حفظ بحرین می توانستیم انتخاب کنیم: قطع رابطۀ کلی با دنیای عرب یا اتحاد نظامی با اسرائیل»
گویا دولت انگلیس، شاه ایران را مجبور کرده بود به یکی از دو گزینه تن در دهد. 1- واگذاری بحرین 2- برقرار کردن رابطۀ نظامی با اسراییل! که البته جناب شاه به عنوان خوش رقصی، بحرین را دو دستی تقدیم انگلیسی ها کرده است.
حیفم میاد نگویم که یکی دوساعت بعد از رأی شورای امنیت، محمدرضا پهلوی شخصاً استقلال بحرین را تبریک گفت.
و حالا بخوانید نظر هویدا نخست وزیر رژیم شاهنشاهی را وقتی که در یک جلسه حزبی از او علت واگذاری بحرین را سئوال کردند، این جور پاسخ داد:
«به هیچ کس مربوط نیست. دختر خودمان بود به هرکس می خواستیم شوهرش دادیم»
پ.ن:
درباره این سایت