اعتراض خاموش!

لطفاً تا آخر بخوانید.

دهۀ فجر انقلاب اسلامی نزدیک است و 22 بهمن عنقریب از راه می رسد. اما چند نکته و یک تصمیم در این باره:

• شخصاً از میدان آزادی و جشن های دهۀ فجر خاطرات فراوانی دارم. 35 سال متوالی با امید و افتخار در مراسم 22 بهمن شرکت کردم. شش سال متوالی سوژۀ خبرنگاران بودم تا بعنوان یک جوان در بارۀ انقلاب و آرمان های حضرت امام، حرف ها و دغدغه هایم را مطرح کنم. هرچند که بخشی از حرف هایم همیشه به قیچی سانسور سپرده می شد.
• سال گذشته دغدغه هایم را واضح تر، شفاف تر و پخته تر از همیشه بازگو کردم. جوری که بخشی از آن ها به عنوان تیکه های برجسته تا چند روز بعد از 22 بهمن از چند شبکه پر بیننده و پر شنونده رادیو و تلویزیون پخش می شد. اما متأسفانه از این مصاحبه های مردمی فقط استفادۀ تبلیغاتی و رسانه ای کردند و بس.
• خودم شخصاً روند مصاحبه های مردمی دهۀ فجر را پیگیری می کردم و دیدم که خیلی ها بهتر و عمیق تر از من حرف زدند و خواسته های به حقشان را مطرح کردند. اما این خواسته ها و ابراز نیتی ها هیچ وقت مفید و مؤثر واقع نشد.
• سال پیش، در مصاحبۀ خیایانی با دو شبکۀ تلویزیونی خبر و افق و دو شبکۀ رادیویی ایران و جوان، مسائلی را مطرح کردم که به نظرم مهم بودند. مثل: «وادادگی دولت در برابر آمریکا و اروپا، انحراف آشکار از اصول و آرمان های انقلاب، خیانت به دستاورد علمی دانشمندان هسته ای، دروغ و فریب و حاشیه سازی توسط دولت، ناکارآمدی و سوء مدیریت، اقتصاد فشل و افسارگسیخه، لغزش دولت به سمت لیبرالیسم و نظام سرمایه داری، حقوق های نجومی مدیران، ناکارآمدی نظام آموزش و پرورش، تبعیض، رانت خواری، گرانی، بیکاری، مشکلات مسکن، ازدواج» و خیلی چیزهای دیگر.

و اما یک تصمیم:

امسال در مورد راهپیمایی با شکوه 22 بهمن تصمیم دیگری دارم. تصمیمی متفاوت با همۀ سال های عمرم. امسال می خواهم به رفتارهای غیر انقلابی دولت و خیانت هایی که آگاهانه در حق این نظام روا داشته اند، طور دیگری واکنش نشان دهم. می خواهم به اوضاع مصیبت زدۀ کشور که دولت و مجلس هیچ عزمی برای بهبود آن ندارند، به گونه ای دیگر اعتراض کنم. می خواهم به جای شعار دادن در چهل سالگی انقلاب به گوشۀ قبرستان بروم و در سوگ از دست دادن آن همه ایثار و افتخار و امید، اشک ماتم بریزم! هرچند که مطمئنم صدای این اعتراضِ خاموش به گوش هیچ کس نخواهد رسید. به نظر شما این تصمیم چه قدر صحیح یا ناصحیح است؟

پ.ن:

1. تقاضا دارم بعنوان یک مسلمان یا یک فرد ایرانی نظر موافق یا مخالف خود را از این پست دریغ نفرمایید، شما برایم مهم است.
2. در پنج سال سابقۀ وبلاگ نویسی، اولین بار است که رسماً از شما درخواست نظر میکنم. پس لطفاً دریغ نفرمایید.