احساس خوشبختی در خانواده بر اساس یک رابطۀ اعتقادی و رفتاریِ متقابل شکل می گیرد. یعنی اگر مرد و زن تفاهم داشته باشند و در هدف زندگی تزاحم نداشته باشند، میدان مسابقه ای برای آنها گشوده می شود به وسعت یک عمر زندگی که در این میدان، هر یک از زوجین تلاش میکند نسبت به دیگری پیشتاز تر باشد و میدان خدمت را برای دیگری تسهیل کند.
با این نگاه، زن و شوهر هردو به سمت هدف پیش می روند تا خود را به نقطۀ مطلوب برسانند. میکوشند تا رنج های زندگی را به گنج های بندگی تبدیل کنند. در چنین شرایطی، منیّت ها، بگومگوها، قهرها و کدورت ها دیگر رنگی ندارند و زن و شوهر به جای تمرکز بر حقوق شخصی، بر وظیفه مندی خود می اندیشند. یعنی مسئولیتی بیش از آنچه در فقه و قانون آمده برای خود قائل می شوند. و این یعنی زندگیِ مؤمنانه، یعنی خوشبختی.
حالا اگر در کنار آنچه گفته شد، حُسن ظن و خوش اخلاقی و شوخ طبعی هم بین زن و شوهر جریان داشته باشد، آنوقت رابطۀ آن ها می شود پر از نشاط و نور و زندگی آنها می شود همانند چشمۀ طهور. آنوقت عاشقانه هایشان می شود لبریز از ترانه و غزل و حلاوت زندگی شان میشود شیرین تر از عسل.
پ.ن: تکمله ای بود بر پست قبلی.
درباره این سایت