کارهای ما به خودی خود نه کوچکند نه بزرگ. اما وقتی در قاب نیّت ها و انگیزه ها می نشینند، وزن و حجم می گیرند و قیمت و اندازه شون مشخص می شود.
مثلاً مرد مسلمانی را می بینیم که در رکاب رسول خدا جنگده و کشته هم شده، اما «قتیل الحمار» از آب در می آید. می دانید چرا؟ چون خدا در نیّت این مرد بینوا جایی نداشته است! در عوض کسی به امر خدا برای کسب روزی حلال و برای امرار معاش، تلاش می کند، اما در مقام مجاهد فی سبیل الله جای می گیرد!
یا کسی که فقط یک دانۀ خرما در راه خدا انفاق کرده، اما رسول خدا (ص) ثواب او را با کسی که خروار خروار آذوقه برای سپاه اسلام آورده، برابر و حتی بالاتر می داند.
و دیگر این که، خیلی از مسلمان ها در غزوۀ خندق، تحت فرماندهی رسول خدا شمشیر زدند، اما در این میان، فقط «ضربةُ علیٍ یوم الخندق افضل من عبادة الثقلین» می شود!
و این گونه است که کارهای به ظاهر نیک ما قابل سنجش و اندازه گیری نیستند، مگر با شاخص اخلاص و نیّت.
پ.ن: وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّکَ قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ.
درباره این سایت